การกระจายของพรรณพืชและซากพืช ในพื้นที่ป่าเต็งรังพื้นที่มหาวิทยาลัยแม่โจ้- แพร่ เฉลิมพระเกียรติ

บทคัดย่อ

การกระจายของพรรณพืชและซากพืชนับว่ามีความสำคัญต่อความอุดมสมบูรณ์ของดินในพื้นที่ป่าสูง การศึกษานี้มีวัตถุประสงค์เพื่อต้องการทราบองค์ประกอบพรรณพืช ค่าเชิงปริมาณของไม้ต้นและไม้หนุ่ม รวมถึงปริมาณและการกระจายของมวลชีวภาพซากพืชในป่าเต็งรัง มหาวิทยาลัยแม่โจ้-แพร่ เฉลิมพระเกียรติ โดยวางจุดสำรวจจำนวน 32 จุด ให้กระจายทั่วพื้นที่ นำข้อมูลที่ได้ไปทำแผนที่การกระจายความหนาแน่น พื้นที่หน้าตัด และมวลชีวภาพของซากพืช ผลการศึกษาพบชนิดไม้ใหญ่ จำนวน 17 วงศ์ 23 สกุล 26 ชนิด วงศ์ที่พบชนิดมากที่สุด คือ วงศ์ไม้ยาง (Dipterocarpaceae) ความหนาแน่นและพื้นที่หน้าตัดรวม เท่ากับ 68.64 ต้นต่อเฮกแตร์ และ 19.94 ตารางเมตรต่อเฮกแตร์ ตามลำดับ ชนิดไม้เด่นในระดับไม้ใหญ่ คือ เต็ง (Shorea obtusa) ยางเหียง (Dipterocarpus obtusifolius) ยางพลวง (Dipterocarpus tuberculatns) รัง (Shorea siamensis) และมะม่วงหัวแมงวัน (Buchanania lanzan) ส่วนไม้หนุ่มพบจำนวนชนิดไม้เท่ากับ 13 ชนิด 11 สกุล 10 วงศ์ ความหนาแน่นและพื้นที่หน้าตัดรวมเท่ากับ 45.49 ต้นต่อเฮกแตร์ และ 12.44 ตารางเมตรต่อเฮกแตร์ ชนิดไม้เด่นยังคงเป็นกลุ่มชนิดเดียวกับไม้ใหญ่ โดยมีเพิ่มเข้ามาหนึ่งชนิด คือ เหมือดแอ (Memecylon edule) มวลชีวภาพของเศษซากพืชทั้งหมดบริเวณพื้นป่าเต็งรัง มีค่าเท่ากับ 0.007 ตันต่อเฮกแตร์ การกระจายของความหนาแน่นของไม้ใหญ่และไม้หนุ่มแสดงในพื้นที่ในระดับมากที่สุดเท่ากับร้อยละ 3.30 และ 7.99 ตามลำดับ สอดคล้องกับแผนที่การกระจายของพื้นที่หน้าตัดของไม้ต้นและไม้หนุ่มในระดับมากที่สุดเท่ากับร้อยละ 9.17 และ 2.36 ตามลำดับ ส่วนแผนที่พื้นที่การกระจายของเศษซากพืชในระดับมากที่สุดเท่ากับ ร้อยละ 5.80 ของพื้นที่ แสดงให้เห็นว่ามวลชีวภาพซากพืชในพื้นที่ป่าของมหาวิทยาลัยค่อนข้างต่ำเป็นไปตามความหนาแน่นของไม้ต้นและไม้รุ่น

คำสำคัญ: การกระจายของพันธุ์พืชและซากพืช ป่าเต็งรัง มหาวิทยาลัยแม่โจ้-แพร่ เฉลิมพระเกียรติ

---